امام رضواناللَّهعلیه، از جهت معنوى هم همینطور بودند. بنده این را مکّرر گفتهام. معمولاً امام در ماه رمضان، دیدار نداشتند. البته ما گاهى بین ماه رمضان مىرفتیم و با ایشان ملاقات مىکردیم – افطارى، یا به دلیل دیگرى پهلوى ایشان بودیم؛ یک بار یا دو بار – اما غالباً مردم ایشان را نمىدیدند؛ ما هم کمتر از معمول مىدیدم. بعد از ماه رمضان که انسان ایشان را مىدید، در یک دیدار و ملاقاتى که با مردم حرف مىزدند، آدم به طور محسوس مىفهمید که ایشان در این یک ماه، نورانیتر شدهاند آدم، این را حس مىکرد. پیرمرد هشتاد و چند ساله – نزدیک نود ساله – این یک ماهه حرکت مىکرد و پیش مىرفت! همیشه در حال حرکت بودند؛ امّا ماه رمضان، بیشتر و جدّیتر! چون میدان، میدان مناسبترى است.
در دیدار تعدادی از دانشجویان تشکّلهای اسلامی در مراسم افطاری شب بیستوسوم ماه رمضان ۱۳۷۶/۱۱/۰۱
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.